Daar zijn we weer! Dit keer vanaf Sydney Airport en wel voor de allerlaatste keer..

Afgelopen maand hebben we in een Wicked campervan over het zuidelijke eiland van Nieuw-Zeeland gereisd en hebben we, moet ik toch wel toegeven, het paradijs op aarde gevonden.

Op 12 februari ging er voor ons een vlucht vanuit Cairns naar Christchurch. Via Sydney, waar ik nog even door een Australische dame ondervraagd werd over mijn uitgaven in Australië. Dit voor een consumentenonderzoek. Ik schrok wel dat het er op neer kwam dat ik toch een redelijk kwartaalsalaris er al doorheen had gejaagd.. Het verbaast jullie ook vast niet dat op het tijdstip van deze blog typen mijn account op $0.94 staat...
Anyway, los van het feit dat ik nu blut ben, kwamen we savondslaat aan in Christchurch. Die nacht zouden we in het Avon Hostel verblijven. De eigenaar kwam ons ophalen en terwijl wij vreesden voor ons leven (een duivel op de weg die man!!), voorzag de chauffeur ons van commentaar bij de ingestorte gebouwen en bruggen van Christchurch. Er is hier namelijk in 2010 een flinke aardbeving geweest en ik weet niet wat ze met al het geld doen daar, maar opknappen sowieso niet!
Aangekomen in het hostel kregen Mike en ik de schrik van ons leven.. De tuin was bezaaid met tenten, de keuken met etensresten en de slaapkamers met.. Ik wil eigenlijk niet eens weten waarmee. Kortom, het was een zootje. We kregen 2 bedden toegewezen, waar volgens die man nog niemand in lag en besloten al gauw dat we deze bende de volgende ochtend vroeg, heel vroeg zouden verlaten!

Na een ietwat onrustige nacht (snurkende medebewoners en krakende bedden), gingen we om 7uur richting supermarkt voor ons ontbijt. Daarna een taxi naar Wicked campervans. Na de opluchting bij het zien van onze camper (geen denigrerende of discriminerende teksten, geen blote piemels of tieten) begonnen we onze reis richting Kaikoura.

In Kaikoura hebben we een wandeling gemaakt rond het hele dorp (ja, we begonnen fanatiek!!). Tijdens deze wandeling zagen we zeehondjes!! Vermoeid van meer als 3 uur wandelen stranddenwe op een camping. Met camping kan ik bedoelen: een hHolidaypark (wc, douche, keuken, laundry etc), een DOC-site (door de gemeente onderhouden, met een wc, $6 pp) of een free campsite ($0, met wc, groot grasveld of parkeerplaats). Omdat ik niet per dag bij heb gehoiden wanneer we waar stonden, zal ik gewoon altijd zeggen, camping.

Na onze nacht in Kaikoura vertrokken we verder omhoog, richting Nelson. Daar voor hebben we heerlijk in een riviertje gezwommen en in Nelson zelf hebben we opnieuw een wandeling gemaakt, Dit keer eentje van 2uur. Ook hebben we een kijkje op het strand genomen.

Op 17 februari was het zonnetje heerlijk aan het schijnen. Naar een idee van een 'vvv-medewerkster' zijn we naar her Skydive centrum gegaan en hebben we gevraagd of we op deze mooie dag konden springen, ipv 5 dagen later (wat de planning was). Dit kon! En dus sprongen Mike en ik op 17 februarie om 13.00 van 13.000 ft naar beneden, met onder ons het prachtige Abel Tasman Nationaal Park. Voor mij de tweede keer, voor Mike zijn eerste. Was een geweldige ervaring om noooit meer te vergeten!

De dagen erna was het alsnog mooi weer en hebben we watervallen bekeken, het helderste water ter wereld gezien (63m ver kon je zien onder water!!), zijn we vrijwel naar het noordelijkste punt van dit eiland geweest, hebben we verschillende meren ontdekt en hebben we kennis gemaakt met de Sandflies, maar hierover later meer.

Op 20 februari besloten we naar het Kahurangi Nationaal Park te gaan, opnieuw voor een wandeling. Na de stijlste gravel-weg ooit, hebben we door het nemen van de verkeerde afslag niet 1, maar 4 uur gewandeld! Op slippers, zonder eten en zonder drinken. We hebben daarna besloten dat, ookal is de planning maar 10 min te wandelen, we altijd eten en drinken mee gingen nemen vanaf nu! Savonds hebben we onszelf getrakteerd op worstjes en kaas en hebben we helaas onze eerste sandfly-aanval gehad. Deze kleine zwarte vliegjes steken je helemaal kapot, om daarna lachend weg te vliegen (dat doen ze, geloof me!), om jou achter te laten met een ondraaglijke jeuk!! Mike en ik zaten dan ook allebei onze worstjes en kaas te verorberen gehuld in sokken, trui en lange broek (en het was echt niet koud!). Nadat een local ons meedeelde dat het langs de westkust overal hetzelfde is met de Sandflies, vertrokken we de volgende dag met een zuur gezicht richting de pancake rocks.

Na opnieuw wat zeehonden te hebben gespot en zelfs dolfijnen in de zee, reden we richting Hotikika, via wat meren, watervallen en mooie uitkijkpunten (de famous 'look out points' langs de weg). Na Hotikika stond de Franz Josef Glacier op de plsnning, hier ook weer een uur gewandeld en ja, in de zomer sneeuw en ijs bekeken!

Via de Haast Highway, waarlangs je watervallen en de mooiste blauwe meren en rivieren van de wereld kunt vinden, kwamen we in Queenstown. In dit superleuke en gezellige stadje hebben we onszelf flink verwend met cocktails en tapas!

Na de tapas in Queenstown, besloten we de volgende dag in Te Anau lekker te lunchen.. Als je eenmaal begint wil je niets anders meer!! Na ook daar wat mooie helderblauwe meren bezochten we Milford Sound. Ook prachtig allemaal, opnieuw sneeuw op de toppen van de bergen. Ook hier weer veel Sandflies helaas :(. Dus koken, wijntjes drinken en tandenpoetsen werd in de camperban gedaan. En voor het slapen ging ik even flink los met een doos tissues, ik heb ze allemaal een voor een vermoord.

Op 1 maart hadden we een glowworm tour in Te Anau. We gingen met een bootje door een pikdonkere grot en boven je leek het wel of je de sterren zag! Echt heel mooi! Na de tour besloten we een lekker diner te nemen in een Irish Pub in Invercargill, een plaatsje wat eigenlijk niet op de route stond, maar zeker de moeite waard was. Hier begon ook de Southern Senic Route, die je helemaal rondom het zuidelijke gedeelte van dit eiland bracht. We hadden besloten deze te doen, we hadden er de tijd voor dus waarom niet.

Ook hadden we besloten dat we onze laatste nacht niet weer in het gruwelijke Avon Hostel wilden doorbrengen. Dus, namen we deel aan een actie van Wicked... Stuur een naaktfoto en krijg een gratis extra nacht in je Camper.. Foto's zijn verstuurd en onze laatste nacht in de camper was daarmee niet van 9 op 10 maar, maar van 10 op 11 maart :).

Langs de Senic Route kwamen wr langs het zuidelijkste punt, hebben we pinguïns, zeehonden en dolfijnen van heel dichtbij kunnen zien, was er hagel terwijl wij langs een meer wilden wandelen en hebben we opnieuw veel mooie watervallen gezien.

Na de Senic Route kwam Dunedin, Otago Peninsula en de Moeraki Boulders. Allemaal evem prachtig en mooi. Ook de routes naar onze campingplaatsen waren onwaarschijnlijk mooi, elke keer weer prachtige bergen, geweldig blauwe meren, kortom een amazing uitzicht!

Op 9 maart kwamen we weer in Christchurch aan en hebben we met eigen ogen eens goed gezien wat de aardbeving met het stadje heeft gedaan. Niet om aan te zien! We waren dan ergens ook wel een beetje blij dat we er vandaag, 11 maart weer weg konden.

Nu is het alleen nog vliegen, spullen van mij ophalen in Melbourne en weer vliegen! Vrijdag komen ee om 12.40 aan op Schiphol! We hebben genoten hier, nu is het weer tijd voor het echte leven.

Toedeloe xx